Հոկտեմբեր 1978: Կարկուտ չէ որ տեղաց, այլ կարկուտի սաստկութեամբ ռումբ: Ութ օր գիշեր-ցերեկ, Արեւելեան Պէյրութի քրիստոնէական շրջանները անդադրում ռմբակոծուեցան «քոյր» երկրի մը «խաղաղարար» բանակին կողմէ: Շէնքերուն քարքարոտ փլատակներուն պատճառաւ, Պուրճ Համուտի թաղերը կարելի չէր ինքնաշարժով դեգերիլ: Տունէն դուրս ելլելը արդէն անկարելիութիւն էր:
Քսանեօթը հոգի ապաստան գտած էինք մօրաքրոջս տունը, երեք յարկանի շէնքի մը գետնայարկը, յարաբերաբար «ապահով»: Եօթէն եօթանասուն տարիքի խումբով մը ապաստանած էինք տասը-տասներկու քառակուսի մեթր տարածութեան մը վրայ:
Մեր գլխաւոր հերոսներէն մին ընկեր Օսկին էր: Բուն անունով Ոսկեբերան: Յառաջացած տարիքի, ամուրի, քոյր մը եւ եղբայր մըն էին առաջին յարկի դրացիները: Օսկին ռմբակոծումի բոլոր ընթացքին ոտքի վրայ կանգնած կը քնանար: Կը մերժէր անկիւն մը տեղաւորուելով հանգչիլ:
Բոլորս գիտէինք թէ պարզ օրերուն գիշերները քուն չունէր: Պատշգամը նստած, սիկարէթ ծխելով կ’անցընէր ժամանակը: Ատենօք, յատկանշական հերոսութիւն մըն ալ ըրած էր: Շէնքին աստիճաններէն եւ մայր մուտքէն փախչող գողը բռնելու համար, առաջին յարկէն վար ցատկած, ինքնաշարժի մը վրայ իյնալով, ոտքերը կոտրտած էր: Դրացիները գողը հետապնդելու փոխարէն, զինք հիւանդանոց փոխադրած էին:
Քսանեօթը հոգիէն հարիւր քսանեօթը տեսակ ձայն եւ կարծիք կար: Եօթը տարեկան Վահէին «ռումբերը կենային ալ ՔԷՊԱՊ (խորոված) մը ուտէինք»էն մինչեւ քաղաքական խոր վերլուծումներ, տեսակէտներ, բողոքներ եւ այլն:
Այդ բոլոր թոհուբոհին եւ իրարանցումին մէջ, Օսկիին քոյրը հազիւ բերանը բանար եւ «բան» մը ըսելու փորձ մը ընէր, Օսկին անմիջապէս կը յանդիմանէր. «դուն լռէ՛…»: Մարին, խեղճը, «ամէն մարդ կը խօսի(կոր) ես ինչո՞ւ չխօսիմ» ըսելով եթէ առարկէր, Օսկիին պատասխանը չէր ուշանար (միշտ ու միշտ ժողովրդական թրքերէնով). «ամէն մարդ թող խօսի, միայն -դո՛ւն- դո՜ւն մի խօսիր»:
Խեղճին ՆԱԶԸ միայն քրոջը վրայ կ’անցնէր: Միւս քսանհինգ հոգիին, նոյնիսկ եօթը տարեկան Վահէին դիմաց լեզուն կարճ էր:
Է՜հ աշխարհ:
ՊԵՐՃ ԱՐԱՊԵԱՆ
