Սպասուածն ու անխուսափելին պատահեցա՛ւ։ Երէկ ցաւով տեղեկացանք, որ Հինգշաբթի օր, անբուժելի եւ անողոք հիւանդութեան մը դէմ երկարատեւ պայքարէ ու թերեւս ալ յուսադրիչ մաքառումէ մը ետք, իր վերջին շունչը փչած էր Վերժին Աբրահամեանը, կողակիցը մեր սիրելի բարեկամ, մատենագէտ պրն. Կարօ Աբրահամեանի։
Դառն է այս կորուստը, որովհետեւ ողբացեալը դեռ կը գտնուէր իր ուժերուն լիութեան մէջ եւ դեռ եռանդով լեցուն էր` կեանքը վայելելու եւ զայն օգտաւէտ ծառայութիւններով լեցնելու համար։
Վերժին Չերչեան֊Աբրահամեան ի սկզբանէ ինքզինք մօտիկ պահեր էր մեր կրթական, մշակութային եւ գրական ապրումներուն։ Թէեւ Պէյրութի Ամերիկեան համալսարանէն շրջանաւարտ էր տնտեսագիտութեան գծով, սակայն սիրտը այլ տեղ էր…։ Գիրը, գիրքը, մամո՛ւլն է որ կը հմայէին զինք առաւելաբար։ Ի զուր չէ, որ ան տասնամեակներ առաջ կանոնաւոր հետեւորդ մը եղած էր Հիւսիսեան հայագիտական հիմնարկին եւ իւրացուցած` հայագիտական բնագաւառէն շատ բան։ Այդ գիտելիքները, հետագային, մեծապէս պիտի օգնէին իրեն, որպէսզի շուրջ 15 տարի առաջ ձեռնամուխ ըլլար մանկական գունագեղ պարբերականի մը հրատարակութեան, զայն խմբագրելով արտասովոր նուիրումով ու սիրով։ «Փթիթ» կը կոչուէր այդ մանկաթերթը, որմէ լոյս պիտի ընծայուէին թերեւս քսանի չափ տպագիր թիւեր, խիստ ուսանելի բովանդակութեամբ եւ ակնախտիղ ձեւաւորումով։
Ափսո՜ս, ժիր ու նուիրեալ խմբագրուհիին անժամանակ մահով պիտի դադրի ու լրէ «Փթիթ»֊ն ալ։ Մեզի համար, իբրեւ հայ մամուլ, ցաւ մըն ալ ա՛յս է անկասկած…։
Խորապէս կը սգանք այս կորուստը ու կը ցաւակցինք Վերժինին ընտանեկան պարագաներուն, իր անմխիթար մօր, եղբօր, մա՛նաւանդ ամուսնոյն` պրն. Կարօ Աբրահամեանին, որ անկարելին փորձեց` փրկելու համար իր կողակցին կեանքը, բայց…
