Հինաւուրց են երգերը մեր,
Խտացել է նրանց ալիքներում
Պատմութեան արձագանգն անմեռ։
Նրանց կաթ է տուել ամէն դար,
Ժողովուրդն է եղել յար
Երգերին մեր մայր…
Ծնուել են նրանք սիրուց, խինդից
Ու սնուել՝ ժողովրդի սրտից,
Բայց նաեւ, ախ,
Ծծել են կաթ յաճախ
Հայոց վշտից…
Ու դարեր երկար
Ոնց մայր ու որդի
Ժողովուրդ եւ երգ
Քայլեցին փշոտ հազար ճանապարհ,
Մտած թեւ-թեւի
Տեսան յաղթանակ,
Բազում մաքառում,
Այլեւ՝ պարտութիւն,
Մի առուակ ժպիտ`
Ծովացած արիւն,
Պատմութեան կրծքին
Բացելով լայն հուն:
Փառքիդ արձանին՝
Համբաւիդ արդար
Մարդկութիւնն համայն
Կերտել է արդէն
Ադամանդակուռ
Շքեղ պատուանդան։
Որպէս հայոց երգի արեւ
Քեզ կտանենք մենք տիեզերք:
Լոկ երաժիշտ չես մեզ համար,
Այլեւ ազգիդ, հայու անուան
Մեծ առաքեալ:
Դեռ երէկ էր, Անգլիայում՝
Ինչո՞ւ չէ, աշխարհում համայն,
Դէմքի վրայ յօնքերն ասես
Հարցման նշան,
Նետարձակում էին այսպէս հարցում.
Ո՞վ է հայը, կա՞յ Հայաստան։
Այսօր սակայն
Պատասխանում են անպայման.
Yes, I know
Gayaneh Ballet, Onidine Line,
Armenian composer
Aram Khachatouryan…
Վարպետների մեծ վարպետ,
Ձայների կախարդ ճարտարապետ,
Հնչիւնների Թորամանեան,
Երանգների Թորոս Ռոսլին,
Վառ գոյների Մարտիրոս Սարեան,
Փոթորկաշունչ Նարեկացի,
Մեղմ ու անուշ ինչպէս Տերեան,
Ամենայն Հայոց երաժիշտ,
Քաղաքացի յաւերժութեան,
Եղիայի որդի Արամ Խաչատուրեան։
Լոնտոն, 30 Յունուար, 1977
