Անցնող Շաբաթ օր, խմբագրատուն մեկնելու ճամբուս վրայ պատահաբար հանդիպեցայ իմ հայրենակից Հայկ Օղլուգեանին: Ուշադրութիւնը ամբողջովին կտրած շրջապատի անցուդարձէն, գլուխը խոնարհած սեղանին, ամենայն ջանասիրութեամբ ուշքն ու միտքը կեդրոնացուցած էր ինչ-որ կարեւոր բանի մը վրայ: Մօտեցայ բարեւելու համար: Քանի մը մեթր անդիէն պարզուեցաւ ամէն ինչ: «Արարատ»ի թարմ լրագրին մէջ ընկմած, ուշի-ուշով կը փորձէր «պահուած բառը» վերծանել:
Պատերազմական հեղձուցիչ լուրերով շրջապատուած ու ընկերա-մշակութային կեանքէն կտրուած առօրեայով քաղաքացիներուս համար ինչքա՜ն հաճելի է նմանօրինակ տեսարանի մը հանդիպիլը: Մեսրոպապատկան դարերէն եկած ու բարեբախտաբար տակաւին շարունակուող ախորժելի «մոլութիւն» մը՝ առաւօտեան սուրճին կամ «նէսքաֆէ»ին հետ հայատառ թերթը շօշափելը:
Խմբագրատան ճամբուս վրայ… տեսայ «Արարատ»ի հաւատարիմ ընթերցողներ:
