Լիբանանցիներուն 27 Նոյեմբերը բոլորովին տարբեր էր անոր նախորդած աւելի քան երկու ամսուայ լարուած, մտահոգ եւ յուսահատ վիճակէն: 17 Սեպտեմբերին «փէյճըր»ներու իսրայէլեան ծանօթ գործողութեամբ սկսած, Հըզպալլայի ղեկավարութեան գլխատումով եւ ռազմական կարողութիւններու կրճատումով, ցամաքային ներթափանցումներով, անխնայ սպանութիւններով, կործանումի վայրագ ալիքներով եւ լայնածաւալ տեղահանութեամբ 70 օր շարունակուած պատերազմը վերջապէս դադրեցաւ երէկ արեւածագի ժամը 4-ին՝ տալով իրենց գիւղերէն հեռացած եւ նոյնիսկ տուները կորսնցուցած շուրջ մէկուկէս միլիոն քաղաքացիներու հաւաքական տունդարձի ազդանշանը: Այդպէս, լիբանանցիներուն մեծամասնութիւնը 17 Սեպտեմբերէն ի վեր առաջին անգամ ըլլալով ամբողջ օր մը բոլորեց առանց ռազմական օդանաւ նկատելու կամ անօդաչու սարքերուն զզուելի ձայնը լսելու: Զինադադարի գործադրութեան պահէն վայրկեաններ առաջ, իսրայէլեան վերջին հարուածները հասան հիւսիսային Արիտա եւ Տապուսիէ սահմանային անցակէտերուն:
Երէկ, զինադադարի յայտարարութեան գրեթէ զուգահեռ, Պէյրութէն, հիւսիսէն ու Լեռնալիբանանէն սկսաւ տասնեակ հազարաւոր լիբանանցիներու հոսքը դէպի հարաւային արուարձաններ, Պեքաա եւ հարաւ, որոնց բաժին հասած էր իսրայէլեան հարուածներուն ջախջախիչ մեծամասնութիւնը: Արշալոյսէն մինչեւ ուշ գիշեր չդադրեցաւ ծովեզերեայ մայրուղիին եւ լեռնային երկրորդական ճամբաներուն խճողուածութիւնը: Շատերու գլխաւոր նպատակն էր անյապաղ ստուգել իրենց ետին ձգած բնակարաններուն եւ այլ սեփականութիւններուն վիճակը, ուրիշներ գերյոգնած էին տեղահանութեան ընկերակցող տառապանքէն, ոմանց համար ալ արագ տունդարձը պարզապէս ցուցանիշ էր դիմակայութեան եւ արժանապատուութեան:
