17 Հոկտեմբեր 2024-ին համայն աշխարհը կը հետեւէր պաղեստինեան Ռաֆահի Թալ Ալսուլթան շրջանին մէջ կատարուող շշմեցուցիչ իրադարձութեան՝ Համաս-ի 62-ամեայ առաջնորդ Եահիա Սինուարի նահատակութեան դէպքին:
Աշխարհը ականատես կ’ըլլար 22 տարի իսրայէլեան բանտերուն մէջ տուայտած ղեկավարի կեանքի վերջին վայրկեաններու հերոսութեան: Ղեկավար մը, որ ե՛ւ առաջնորդ էր ե՛ւ մարտիկ: Աղքատութեան եւ տառապանքի արգանդէն ծնած առաջնորդ մը, որ իր նահատակութեամբ անմիջապէս վերածուեցաւ Պաղեստինի ազգային ազատագրութեան խորհրդանիշի, իսկ յառաջադէմ մարդկութեան մտապատկերին մէջ ահաբեկիչի տիպարէն՝ ազգային պայքարի ամենանշանաւոր խորհրդանիշներէն մէկուն:
Ան զոհուեցաւ մարտի դաշտին վրայ, փայտեայ զէնքը ձեռքին, թշնամիին դէմ կռուելով մինչեւ վերջին շունչը։
Աշխարհը ճանչցաւ Սինուարը: Սակայն չի ճանչնար հայ ազգի հերոսները, որոնք անոր նման, եթէ ոչ աւելի, անցեալին հերոսաբար դէմ տուած են քանակով եւ ռազմամթերքով իրենցմէ տասնապատիկ անգամ աւելի հզօր թշնամիին: Դժբախտաբար մեզմէ շատերն ալ չճանչցան զանոնք: Անոնց ժամանակ տեսերիզներ ալ չկային աներեւակայելի հերոսութիւնները փաստարկող: Եւ ի զուր չէ, որ ատենին բանաստեղծներն ու ժողովուրդը անոնց արդար գովքը հիւսած են երգերով կամ դիւցազներգութիւններով:
Ահա՜ հայ ժողովուրդի ազգային ու ընկերային ազատագրութեան դատի ռահվիրաներէն զոյգ օրինակներ: Թշնամին զիրենք ահաբեկիչ, խափանարար կ’անուանէր: Սակայն անոնք մեր յիշողութեանց մէջ պիտի մնան որպէս մարդկային վեհ գաղափարներու եւ հայութեան ընդհանրական երազներու իրականացման ճամբուն վրայ նահատակուած կուռքեր:
«Ա.»
