ԴԱՆԻԷԼ ՉԱՒՈՒՇԻ ԽՈՒՄԲԻՆ

Տասնըմէկ էին, Գարահիսարէն,

Փոթորկի նման վար իջան սարէն

Սուրբ Հայրենիքին արդար վրէժքէն,

Իրենց զրահ ըրած եւ բռնուած երկունքէն

Յեղափոխութեան, կռուիլ ուխտեցին

Բռնապետութեան դէմ դժոխածին։

Դանիէլ Չաւուշի կը կոչուէր այն խումբ,

Թափել ուզեցին կայծակ ու ծծումբ,

Գլուխներուն վրայ կեղեքիչներուն,

Անխիղճ՝ պէկերուն, ցած աղաներուն,

Որոնք արիւնով հէգ ժողովուրդին

Կը յղփանային, կը գինովնային:

Խումբին համբաւը տարածուեցաւ շուտ,

Եւ վատ թշնամին եղաւ ծակամուտ,

Ու Սեբաստիոյ գիւղերը հայ շէն

Ազատ մնացին ընդհանուր ջարդէն,

Մինչեւ ցարդ Շապին Գարահիսարը

Կը պաշտեն իրենց Ազատարարը…:

Գարա Պայիրի ձորն անիծապարտ,

Ուր մղուեցաւ այն սեւ գոյամարտ,

Հազարներու դէմ մինակ ՏԱՍՆԸՄԷԿ,

Ճակատամարտէն վերջ, ողջ մնաց ԵՐԵՔ,

Երիտասարդներ, ութն ալ գլխատուած,

Ութին գլուխներ Զառա փոխադրուեց:

Գարահիսարէն, Մեծ Արմտանէն

Զառա եւ Կամիս ու Էնտէրէսէն,

Գրիգոր, Գառնիկ, Գուրգէն, Սամուէլ,

Երկու Մկրտիչք, Սեդրաք, Դանիէլ,

Կ’օրհնէ հայրենիք Ձեր յիշատակն սուրբ,

Հնչակեան դրօշին նահատակ Քաջ խումբ։