Հայաստանը ես եմ…
Նայեցէք ճակտիս կնճիռներուն առատ,
Անոնք՝ տառապանքներուս լեռնաշղթաներն են անխօս…
Որոնց ներքեւ անթեղուած են գաղտնիքները դարուն
Եւ քարտէսները՝ կորսուած երազներուս հազարանուն…:
Հայաստանը ես եմ…
Նայեցէք աչքերուս տխրութեան տամուկ,
Անոնք, տառապանքներուս ծովերն են խորունկ
Որոնց ջրհորներուն մէջ նիրհած են դարեր շարունակ
Ջարդ, կոտորած, եղեռն ու սպանդ անպատմելի..։
Հայաստանը ես եմ…
Նայեցէք ափերուս դուք զգոյշ ու նուրբ,
Անոնք խաչեալի ձեռքերն են անմեղ
Որոնք բարձրացան խաչ՝ հազարապատիկ
Ոսոխի կողմէ անգութ ու անարգ…:
Հայաստանը ես եմ…
Իր հոգիին մէջ Հայրենիք շնչող իմ քոյր ու եղբայր…
Դիր ձեռքդ՝ ձեռքիս, դառնանք լեռնաշղթայ…
Թող մեր մտքի յաւերժութեան հուրն հայրենի
Մեզ կամրջէ՝ որպէսզի գոռանք մենք բարձրաղաղակ.
– Հայաստանը՝ մենք ենք..։
Բանաստեղծ, արձակագիր եւ հրապարակագիր Համբիկ Մարտիրոսեանի «Հայերգութիւն» հատորէն, Պէյրութ 2015:
