ԴԱՐՈՒՍ ՎԱԶՔԸ ԵՒ…

 

 

Վազքի մէջ ինչե՜ր կորան:

Արեւը չ’ըսեր «բարե՛ւ»,

Ի՜նչ տեսակ արեւ է սա.

Ամպերն են եկել պատեր

Ու կապոյտ երկինք չկայ:

Կը քալես, մարդիկ – այր, կին,

Չեն տեսներ իրար կարծես.

Թէ տեսաւ մէկը միւսին՝

Ու հեռուէն ըրաւ բարեւ,

Հեռացա՜ւ մի՛ւսը արդէն

Պատասխան չառած լռին…:

Վազքի մէջ ինչե՜ր կորան…:

Նոր պայթած արկի նման,

Ամէն ինչ իր հետ տարաւ

Ե՛ւ մաքուր ջուրը լերան,

Ե՛ւ ծաղկի բոյրը գարնան

Դէպի ծո՜վ, անսահմանին:

 

Կորան ու ետ չդարձան…

 

Վազքի մէջ ինչե՜ր կորան…

Արեւը չ’ըսեր «բարեւ»:

Օրերը պատերազմ են.

Տխրութեան նման կու գան,

Օտարի նման կ’անցնին

Օրերը, օրերն անդարձ,

Ու յանկարծ կ’ըլլայ տարի:

Ու տարին կու գայ յանկարծ,

Մաղթանքներ կը բերէ բիւր.

Նոյն երգը կ’երգէ դարձեալ

Ու կրկի՜ն ԴԱՒՈՂ ՀԱՄԲՈ՛ՅՐ:

 

Սակայն դեռ բան մը կ’ապրի

Քնարի լարի նման,

Կ’երգէ իր երգերը հին –

Արեւը՝ երկինքը ի՛ր,

Գարունը՝ ամառը հիր:

 

Ներաշխարհ, Դուն չես մեռնիր

Որքան ալ անցնի տարի…

Որքան ալ վազքը իր հետ

Ուզածը առնէ տանի:

 

1999թ