Արդէն տարի մըն է անցեր Տիկ. Լենա Եարտըմեանի (ծնեալ Գասարճեան), կողակիցը Պէյրութի ծանօթ ազգայիններէն Հայկազ Եարտըմեանի, այս աշխարհէն աչքերը փակելուն:
Լենան վաղուց ճանչցած էի, երբ Զոքաք Էլ Պլաթի մեր թաղեցին, մեր բնակարանը դէմ-դիմաց էր իրենց բնակարանին: Հալէպէն Գասարաճեաններուն Պէյրութ ժամանումէն ետք Լենան յաճախած էր, եղբօր Յակոբին հետ, Մէքսիք փողոցին վրայ նոր փոխադրուած Հայ Աւետ. Գոլէճը, ուր ես ալ կ՛ուսանէի: Լենան ինձմէ չորս դասարան փոքր էր, բայց դրացիներ ըլլալով՝ լաւածանօթ էր, ու դպրոցէն տուն երթեւեկող խումբին մէջ էր: Ընկերային բնաւորութեան տէր, շէնշող, միշտ խօսակցութեան նիւթ ունեցող էր: Դպրոցին մէջ իր կենսուրախութիւնը նշմարելի էր:
Տարիներու թաւալումին հետ, դարձած էինք համալսարանական եւ անդամակցած ՀԵԸ-ի Հայ Համալսարանական Ուսանողաց Միութեան 1959-1960-ին, իմ ատենապետի վարչութեանս մէջ էր Լենան, ներկայացնելով Պէյրութի Աղջկանց Գոլէճի (B.C.W.՝ ներկայիս L.A.U.) անդամուհիները:
Լենան ժողովներուն ընթացքին ունէր իր տեսակէտերը պարզելու յատուկ քարոզչութիւն: Ընկերային ձեռնարկներու փայլքն էր, իր զուարթախօսութեան յատուկ խօսակցութեամբ եւ եռանդով, կը զգայիր որ տիրապետող էր իր ընկերային շրջանակին մէջ: Միաժամանակ սիրուած ու յարգուած:
Հայ Աւետ. Գոլէճի տնօրէնութեան երկարամեայ ժամանակաշրջանիս, ամէն անգամ որ Լենային դիմած էինք սիրով ընդառաջացած էր ծառայել անոր Շրջանաւարտից միութեան իրարայաջորդ վարչութիւններուն մէջ, նախ իբր փոխատենապետուհի՝ 1993-ին, եւ ապա՝ ատենապետուհի: Ղեկավարի եւ կազմակերպելու ձիրք ունէր: Փայլուն հետք մը ձգեց դպրոցի Շրջանաւարտից Միութեան պատմութեան մէջ:
Ան իր հին բարեկամութիւնները պահպանող էր: Վերջին տարիներուն նուազ կը տեսնէի զինք: Գորոնա ժահրի շրջանին եւ Պէյրութի նաւահանգիստի պայթումէն ետք, մեր խօսակցութիւնները հեռաձայնային էին: Վերջին շրջանին կը գանգատէր առողջական հարցերէ եւ կը յայտնէր, որ 4 Օգոստոս 2020-ի պայթումները շատ ցնցած էին զինք: Նախկին լաւատեսութիւնը չքացած կը թուէր, սակայն իր խօսակցութիւնը միշտ եռանդուն էր:
Լենա Գասարճեան Եարտըմեանը զինք ճանչցողներու սիրտերէն ներս մնայուն տեղ ունի: Բարի յիշատակը վառ մնայ: Յաւիտենական հանգիստ իր աճիւններուն:
ԶԱՒԷՆ ՄՍՐԼԵԱՆ
