Անցեալ շաբաթ բարեկամներու հանդիպեցայ եւ մեր խօսակցութեան նիւթն էր այն տոհմիկ արժէքները« որ կը վայելէին մեր նախնիներըª հայրերը« մայրերը« հարազատները եւ ներկայիս կը պակսին մեզմէ շատերու մօտ: Այդ արժէքներու ամենակարեւորն էր ազգականի կամ հարազատի սէրն ու յարգանքը: Հայր« մայր մեր ձեռքէն կը բռնէին« ինքնաշարժ կը նստէին ու կ՛այցելէին հեռաւոր ազգականի մը« զարմիկի մը« մեծ հայր« մեծ մայր: Ի՜նչ յարգանք կար« ի՜նչ ակնածանք անոնց հանդէպ: Անոնք ալ տունը ինչ ունէին« մեր առջեւը կը դնէին: Իսկական վայելքի պահեր կ’ապրէինք: Երբ մէկը հիւանդանար« բոլոր ազգականները կը հասնէին անոր օգնութեան: Ի՜նչ լաւ օրեր էին:
Ներկայիս« դժբախտաբար շրջուած է մեր տոհմիկ արժեհամակարգը: Ամիսներ կ’անցնին ու եղբայրը չի հարցներ իր եղբօր կամ քրոջ որպիսութիւնը: Բացառութիւններ գնահատելի են եւ յարգելի: Այս ի՞նչ օրերու հասանք: Եթէ մէկը աղքատ երկրէ մը հեռաձայնէ զարգացած երկիրի մը մէջ ապրող իր ազգականին« այս վերջինը կը վախնայ, որ նիւթական օժանդակութիւն պիտի պահանջէ: Այս բոլորը պատահեցան« երբ մենք հեռացանք մեր մաքուր քրիստոնէական հաւատքէն: Քրիստոնէութիւնը ամէն բանէ առաջ վարուելակերպ է ու դաւանանք: Ապրինք զայն իր ամբողջական« գեղեցիկ իմաստով: Վերադառնանք մեր հաւատամքին ու ապրինք զայն:
