1920 թուականին հիմնուած Մեծն Լիբանանի տնտեսութեան հիմնաքարերն էին ազատ տնտեսական համակարգը, կազմակերպուած դրամատնային համակարգը, ճարտարարուեստը, երկրագործութիւնը, առեւտուրը ու լաւ ծառայութեան համակարգը: Վերջին տարիներուն, մանաւանդ քաղաքացիական պատերազմի աւարտէն ետք իշխանութեան եկած ղեկավարներ շինարարութեան եւ զբօսշրջութեան վրայ դրին իրենց յոյսը: Պարտքի դրամ առին դրամատուներէն եւ վերակառուցեցին երկիրը: Սակայն փտածութիւնը մտաւ այդ համակարգին մէջ եւ սկսաւ ներսէն կրծել պետութեան հիմերը: Նախապատերազմեան ժամանակաշրջանին կամ նոյնիսկ պատերազմի ընթացքին պետութեան ղեկավարներ շատ աւելի շրջահայեաց էին ու պարտքը կառավարելի էր: Պարտքի չափն է որ կործանեց երկրին տնտեսութիւնը: Երկրին պէտք են շրջահայեաց ղեկավարներ, որոնք պետութեան դրամը չեն մսխեր եւ կը վարեն տնտեսական ծրագրուած քաղաքականութիւն, բոլոր հատուածներուն կարեւորութիւն տալով, մանաւանդ անոնց, որոնք օտար դրամանիշ պիտի մտցնեն երկիր: Փոփոխութեան ժամանակը շատոնց հասած է: Հին ձեւը պահելով երկիրը պիտի մնայ նոյն անել վիճակին մէջ:
