ԱՆՆՄԱՆ ՍԱՐԳԻՍ ՆԱՃԱՐԵԱՆԸ

Յիսուս ըսաւ անոր. «Ես եմ յարութիւնն ու կեանքը:

Ան որ կը հաւատայ ինծի թէեւ մեռնի պիտի ապրի»:

Յովհ: (11:25-26)

Ասկէ քառասուն օրեր առաջ մեզմէ յաւերժ հեռացաւ Հ.Կ.Բ.Մ.-ի դարմանատան նախկին տնօրէն պրն. Սարգիս Նաճարեանը: Մենք զինք ճանչցած ենք դարմանատան մէջ: Պրն. Նաճարեանը ոչ միայն դարմանատան տնօրէնն էր, այլ նաեւ պաշտօնէութեան հայրը: Ան մեզի սորվեցուց զիրար սիրել ու յարգել:

Պէտք էր միշտ ժպտուն ըլլայինք: Անկախ մեր տրամադրութիւններէն եւ ամէն ինչէն, պէտք էր ժպիտով դիմաւորէինք դարմանատան հիւանդները:

Տօնական օրերուն, յատկապէս Դեկտեմբերի վերջին օրերուն կամ ալ Յունուարի սկիզբը, Նոր Տարուան եւ Ս. Ծննդեան առիթներով, երբեք չէր մոռնար ուրախացնել մեզ: Պէտք էր միասին նստէինք, իրար հետ ըլլայինք մտերմիկ պահեր անցընելու համար բժիշկներով ու Հ.Կ.Բ.Մ.-ի դարմանատան անձնակազմով: Ձեւով մը կարծէք իր ազնիւ մարդկային շնորհակալութեան ժեսթն էր, որ կը յայտնէր մեր ծառայութեանց համար:

Ես անձամբ պրն. Նաճարեանին ծանօթացայ 1998-ին, դարմանատան ժրաջան պաշտօնէուհի տիկին Աշխէնին միջոցաւ: Ան սիրայօժար աշխատանքի ընդունեց զիս: Կը յիշեմ հետեւեալ դրուագը, երբ հարցումը ուղղելով ինծի՝ ըսաւ.- «Կուսակցակա՞ն ես»: Հ.Մ.Մ.-ական եմ, եղաւ պատասխանս: «Ուրեմն ես եւ դուն համակիրներ ենք», եզրակացուց ան:

Այդ օրէն սկսեալ ես զինք կը դիմէի որպէս «ընկեր Սարգիս»:

Ես շատ հպարտ եմ կեանքիս մէջ ծանօթացած ըլլալով պրն. Սարգիսին պէս անձնաւորութեան մը հետ: Ունիմ շատ մը բարեկամ բժիշկներ եւ մինչեւ այսօր կ’աշխատիմ բժիշկի հետ: Կը պարտիմ իրեն, Օրդ. Հուրի Տալտմեանին եւ կարգ մը բժիշկներու՝ յատկապէս տոքթ. Ռաֆֆի Փոլատեանին: Բոլորն ալ ինծի շատ բան սորվեցուցին:

Պրն. Սարգիս եղած է ծառայասէր, աշխատասէր, ընկերային, բարեսիրտ անձ մը: Մէկ խօսքով՝ «Աննման Անձնաւորութիւն»:

Լոյսերու մէջ հանգչիս:

Հողը թեթեւ գայ վրադ:

Յիշատակդ անթառամ մնայ:

Միշտ պիտի յիշեմ քեզ իմ աղօթքներուս մէջ, սիրելի ընկեր Սարգիս Նաճարեան:

ԼՈՒՍԻՆ ՉԱՔՄԱՔՃԵԱՆ