1973-ին Երեւանի «Արարատ»-ը արձանագրեց շատ մեծ յաջողութիւն։ Ան արդարօրէն կոչուեցաւ Խորհրդային միութեան կրկնակի ախոյեանը, խլելով երկրին ֆութպոլի առաջնութիւնը եւ բաժակը։
Ամբողջ Հայաստանի եւ արտասահմանի հայութեան ուրախութիւնը եւ հպարտութիւնը չափ չունէր։ Վերջապէս 1974–ի Փետրուարին Հ․Մ․Մ․-ի մասնաւոր հրաւէրով «Արարատ» ժամանեց Պէյրութ։ Այդ օրը, Հինգշաբթի, Վարդանանց տօնն էր։ Մարզական աւանը (Շամունի անուան մարզադաշտը) շատ քիչ առիթով ընդունած էր այսքան խուռներամ բազմութիւն մը։
Առաջին հերթին «Արարատ» հանդիպում մը ունեցաւ Հ․Մ․Մ․ եւ Հ․Մ․Ը․Մ․ միացեալ կազմին դէմ։ Մրցումին երեք իրաւարարներն ալ հայեր էին. Սարգիս Տեմիրճեան, Յակոբ Գարակէօզեան եւ Նահապետ Ղարիպեան։
Հազիւ սկսաւ մրցումը, Հ․Մ․Ը․Մ․-ի փոքրակազմ յառաջապահ՝ Յովսէփիկ ակնթարթի մը մէջ խլեց գնդակը ու նշանակեց միացեալ կազմին առաջին եւ վերջին կոլը։ Մրցումը շարունակուեցաւ պաղ ու անհամ: Առաջին կիսախաղի վերջաւորութեան էր որ Նազար Պետրոսեան անձնական նախաձեռնութեամբ նշանակեց «Արարատ»-ի հաւասարութեան կոլը։
Երկրորդ կիսախաղին, «Արարատ»-ի մարզիկները երեք կոլ եւս նշանակելով 4–1 արդիւնքով փակեցին իրենց առաջին ելոյթը։ Արդարօրէն խոստովանիմ թէ ոչ ես, ոչ ալ ներկայ հազարաւոր մարզասէրները տպաւորուեցանք «Արարատ»-ի այս առաջին ելոյթէն եւ յուսախափ հեռացանք մարզադաշտէն։
(Սարգիս Տեմիրճեանի յուշերէն)
