ԳՐԻՇ ԴԱՒԹԵԱՆ ՊԱՅՔԱՐ ԱՅԲՈՒԲԵՆԱԿԱՆ

 

 

Մաքառումի դասն անողոք

Մենք սերտել ենք Վարդանանքով,

Ու դարերի փոշու դիմաց

Տոկացել ենք հանց լեռ Մասսեաց,

Արարատուած երկնասլաց։

 

Այժմ չի պատի ձեր հողմը բութ

Գագաթներին մեր ձիւնակութ,

Որ մխրճել ենք դարերի

Լուսաթաթախ գիրկն եթերի։

 

Այնտեղ ԱՅԲն է արեւ վառում,

Արդարութիւն աղաղակում,

Ոգով վեհին է կարկառւում։

 

ԲԵՆը բանի բուրվառն է սուրբ,

Բոց է բորբոք,

Բարձունք է լուրթ։

 

ԳԻՄը գոյի գինեգաւն է,

Գիտութեան վեհ գերական է,

Որ գագաթ է ու Գրգուռ է։

 

ԴԱն՝ դաշնալուր դրուաբանը,

Սասնայ Դաւթի դիցականը,

Հայոց դպրոց, դասարանը։

 

ԵՉը երգ է ու երգերգոց,

Գողթան կուսաց անուշ հոգոց։

 

ԶԱն զանգակն է մեր զօր զարմի,

Զրընգոցով ազատազնի։

 

Է՛ էութեան էջմիածին,

Էպոսը մեր էթնոսածին։

 

ԸԹ՝ ընտանի, ընտանեկան,

Այլեւ ըմբոստ, ընդդիմական,

Ընդմիշտ ընտիր, ընկերական։

 

Թորգոմեան ԹՈն թոնիր է թէժ

Լաւաշ հացի բոյր ու համով,

Խէժ ու լաւա, զովող ջրվէժ։

 

Ժայթքում է ԺԷ՛ հայրենավրէժ։

 

ԻՆԻն ինքեան իմաստութեամբ

Իմացութիւն է ինքնութեան,

Անձնեայ վսեմ անհատութեամբ։

 

ԼԻՒՆ՝ լեզու է լեռնաստանի,

Մաշտոցական տեսլականի,

Որ սրբեղ է ու լուսածիր,

Լիանուագ, հնչիւնալիր։

 

Խորախորհուրդ խազմական ԽԷն

Խիստ ու խրոխտ է ապաքէն։

 

Ծագեցնում է ԾԱն ծիածան,

ԿԵՆի կամքով կոթողական,

Երկնի լայնքով ամբողջական։

 

Համազգային համալեզու

ՀՈն համօրէն է հայասուն,

Շուրթից հոգի ու սիրտ հոսում։

 

ՁԱ՝ մատենից ձոյլ ձեռագիր,

Ծաղկադրուագ, երկաթագիր։

 

Ղողանջող ՂԱՏ ձայնեղ փանդիռ,

Սրտի թրթիռ,

Յոյզի հրթիռ։

 

ՃԷ՝ ճառագայթ ճշմարտութեան

Ճիգ ու ճախրանք հանճարութեան,

Շառափում է ճաճանչութեամբ։

 

ՄԵՆ՝ իմաստը մեր մեծութեան,

Համեստութեան, մարդկայնութեան,

Մեհենական սրբեղութեամբ։

 

ՅԻն յիշատակ է Տարօնից

Յաշտից Տեղիք սրբաստանի,

Նուիրական Նաւասարդից,

Վահագնեան բոց մեհենական,

Առատութեամբ Անահիտի

Ու Աստղիկի սիրայնութեան

Վարդավառով բագինների:

 

Նաիրեան ու նուիրական

ՆՈՒն ներդաշնակ ներբող է նուրբ

Նպատակի նորոգ ու սուրբ։

 

ՇԱ՝ շանթ է շէկ ու շկահիւն,

Ոգորումով Ո՜ հմայուն,

Որոտում է ամպրոպ, թնդիւն։

 

Չարադրուժ ՉԱն է չքնաղ,

Չեմուչեմով նազող շարմաղ,

Պարանցում է քանց Պէ պայծառ,

Յոյլ օրորով ու սիրավառ։

 

Ջինջ է ջինջ Ջէն,

Ջինջ է հանց ջուր,

Ծարաւաբեկ վճիտ աղբիւր։

 

Ռազմագոչ ՌԱն ռամիկ է ծուռ,

Փոցխը, մաճը, բահը ի բուռ,

Նետը, թուրը, վահանը կուռ։

 

ՍԵն սխրանքի սէր է ու սուր,

Վատութեան դէմ ՎԵՒ սայրասուր

Հերձատում է խանձով ահուր։

 

ՏԻՒՆ, ՐԷ՝ տարերք են տարափոխ,

Տարր արգաւանդ, բերրի մայր հող,

Բեղունութեան ծին ու ծնող։

 

ՑՈն ցանք է ցիր ցորեն արտի,

Ոսկուն ցոլանք ու ցօղ ցայգի։

 

ՎԻՒՆը փոքր չէ, ոչ էլ հիւծուած,

Հիւսուած նարօտ է երանգուած։

 

Ու թէ փողփայ, փայլատակի,

Փոթորիկը ՓԻՒՐ կը փրթի,

Քերթելու Քէ քնարական,

Քաղցրաբարբառ, քանքարական․․․

Մինչեւ Օ, Ֆէ յաւելական,

Օրհնեալ բանիւ յաւիտեանս,

Որպէս ֆետիշ աւանդական։

 

Տառ ու գրի գիւտ գերագոյն,

Ձեռամբ հզօր ու սրբագոյն

Սուրբ Մեսրոպի, Սուրբ Սահակի

Փառքով անխախտ յաղթանակի,

Ոտքի է, օ՜ն, վեհ պայքարի

Մեր դրօշն է տանում մարտի,

Ազգապահպան մեր խոյանքի

Ու սխրանքի,

Որ տքնական տոկունութեամբ,

Արարատեան տիտանութեամբ

Ամրակուռ է մեր հայութեամբ,

Հայոց լեզուով, աւանդութեամբ․․․

 

Արդ, մեր դիմաց, ո՛չ, չի պատի

Ձեր հողմը բութ ու թերատի,

Քանզի վաղուց

Մաքառումի դասն անողոք

Մենք սերտել ենք Վարդանանքով․․․

 

Ով մայրենի բարբառ,

Ով Մեսրոպ Մաշտոց,

Ով դպրութիւն։