Լիբանանի տնտեսական ընդհանուր վիճակը կապ ունի ինչպէս ներքին, նաեւ արտաքին գործօններու հետ: Ներքին գործօնը այն էր, որ 1992 թուականէն ի վեր որդեգրուած տնտեսական քաղաքականութիւնը մեզ հասցուց այս տագնապալի վիճակին: Այս քաղաքականաութիւնը վարողները հիմնուեցան այն փաստին վրայ, թէ Իսրայէլի հետ խաղաղութիւնը մօտ է ու պարտքը կը հատուցանուի, երբ կնքուի խաղաղութեան դաշինք Իսրայէլի հետ: Սակայն ոչ Իսրայէլ գործադրեց իր ստորագրածը, ոչ ալ մնացեալ արաբները` ներառեալ Սուրիա ու Լիբանան, խաղաղութեան համաձայնագիր կնքեցին անոր հետ: Պարտքին չափը մեծ էր ու անկումը տեսանելի: Ան տեղի ունեցաւ 2019 թուականին ու Լիբանան մտաւ տագնապի շրջան մը: Ներկայիս մէկ լուծում տեսանելի է: Գտնուած քարիւղի ու կազի հորերը օգտագործել ու երկիրը դուրս հանել այս անել վիճակէն: Սակայն այնպէս կ’երեւի, թէ Արեւմուտքը կ’ուզէ մինչեւ ծայր երթալ Լիբանանը ողորմելի պետութիւն պահելու հոլովոյթին մէջ: Փաստերը յստակ են: Սուրիացի գաղթականներու հարցը անլոյծ պահելը, արգիլումը որեւէ ընկերութեան որ բնական կազ արտադրէ Լիբանանի հորերէն, նմոյշներ են այդ քաղաքականութենէն: Սակայն հաւաքուած հարցերը սկսած են մօտենալ բռնկումի սահմանին: Իսրայէլի մերժումը կազի դաշտերու վերաբերեալ Լիբանանի պայմաններուն, կ’երեւի ըլլալ այն կծիկը, որ պիտի քակէ թնճուկը: Կը կրկնենք ամերիկացի տնտեսագէտ Ժերալտ Սելենթէի այն խօսքը, թէ երբ ժողովուրդը անօթենայ, ան կորսնցնելիք բան չ՛ունենար ու կ’երթայ ծայրայեղական քայլերու: Այդ օրերը կարծես մօտեցած են Լիբանանի եւ Միջին Արեւելքի մէջ:
